Einu sinni álpaðist ég til að bjóða mig fram til formanns í stéttarfélagi. Ég fékk óánægjufylgi vegna þess að aðeins innsti hringur þekkti mig en fjöldinn kaus mig til að fá ekki hinn frambjóðandann. Ég var haldin mikilli ábyrgðarkennd og vandaði mig og vandaði mig og vandaði mig svo aðeins meira. Árið sem tók við var hræðilegt. Ég lagði mig svo mikið fram að ég gekk fram af mér. Að vísu var óeining í félaginu, eins og alltaf, en frambjóðandinn sem ekki var kosinn hringdi stöðugt í mig til að spyrja mig um hitt og þetta og aðallega eitthvað úr fortíðinni sem kom minni formennsku ekki við. Það var alveg freistandi að segja: Þetta átt þú að vita, en ég puðaði við að ná í upplýsingarnar annars staðar (fyrir tíma gúgls) til að láta hann ekki hanka mig á neinu.

Núna þegar ég fylgist samviskusamlega með Alþingisrásinni sakna ég þess stundum að menn vandi sig meira. Ég er ekki hrifin af stjórnarandstöðunni en mér finnst að stjórnarliðar ættu líka að hugsa: Það er ekki nóg að hlutirnir séu réttir, þeir verða líka að líta út fyrir það.

Stjórnarliðar allra tíma þurfa að svara betur og oftar. Það verða alltaf einhverjir sem fara að trúa því að Kiddi Mýfluga á Kópaskeri eigi að borga veiðigjaldið hans Valda koppasala á Kvíaskeri.

Ég fylgist auðvitað með fundarstjórnarumræðum á Alþingisrásinni. Á sunnudegi. Ég ætti að poppa en ég tími ekki að missa af neinu.

Ég er á móti þingfundum á sunnudögum og líka á laugardagskvöldum og reyndar held ég að allir þingmenn gætu stytt mál sitt til muna alla daga. En það sem hlýtur að verða fréttapunktur í fjölmiðlum er athyglin sem öll önnur helgarstörf fá, þar sem fólk hefur ekki val um að vinna ekki á sunnudögum. Við getum talað um verslanir, þ.m.t. bakarí sem opna dyr sínar fyrir allar aldir og hafa þá þegar framleitt ógrynni af nýmeti, sjúkrahús, öldrunarheimili, ferðaþjónustu og ylströndina. 

Ég veit alveg að þingmenn vinna um helgar, semja frumvörp og nefndarálit, lesa skýrslur, hitta kjósendur og ganga um Þingvöll. Ég veit líka að þingmenn hafa mikið frítt spil og ráða vinnutíma sínum þegar fundartíma sleppir, bæði á þingfundum og nefndarfundum.

Ég gæti rantað lengi um umræðuna sem nú hefur staðið yfir í tæp þrjú korter, en ég tek undir með Bryndísi Haralds sem sagði áðan að málið um bókun 35 leysist ekki í þingsalnum. Ég held að þessi þingfundur sé fyrst og fremst til að skemmta okkur skrattanum vegna þess að ég hef stundum gaman af rugli og þótt ég nái ekki að poppa sit ég hér við minn indæla suðurglugga og klóra ketti á enninu meðan ég fylgist með fundinum.

Nei, það er ekkert til sem heitir stjórnarminnihluti. Ég er að horfa á umræðurnar eftir eldhúsdaginn, en ég heyri þetta of oft. Mér finnst meira að segja á mörkunum að tala um stjórnarmeirihluta. Það er meiri hluti, það eru stjórnarflokkar, það er minni hluti og það er stjórnarandstaða.

Minni hlutinn er ekki í stjórn, ekki nema það sé minnihlutastjórn sem er engin hefð fyrir á Íslandi.

Það er hægt að treysta breska dómskerfinu. Ég segi bara sannleikann.

Eitthvað í þá veruna er haft eftir einu fórnarlambi breska Póstsins í þáttaröð sem má sjá í spilara RÚV um þessar mundir. Þáttaröðin, Mr. Bates vs The Post Office, Alan Bates gegn Póstinum, er um svo lygilegt mál að það er eiginlega ekki hægt að trúa því. Um aldamótin innleiddi hin framúrstefnulega stofnun, Pósturinn, tölvukerfi sem átti að leysa af hólmi handrituðu bókhaldsgögnin. Það sem íslenska áhorfandann vantar alveg er tilfinning fyrir mikilvægi starfsins. Ég sé bara starfsfólk sem afgreiðir frímerki og afhendir lífeyrisgreiðslur skv. plani en fólkið sem átti í hlut leit á þetta sem mikilvægt ævistarf. Það sem urmull póstafgreiðslumanna lenti í var að bókhaldið hætti að stemma og póstmeistararnir, sem ráku þá pósthúsin eins og eigin fyrirtæki, sáu skuld birtast hjá sér og tvöfaldast og fjórfaldast og verða að óyfirstíganlegri skuldahrúgu.

Og ég gæti spurt eins og við spyrjum manneskju sem yfirgefur ekki ofbeldismann: Af hverju sættirðu þig við þetta?

Öllu fólkinu, mjög mjög mjög mörgu, var sagt að enginn annar hefði lent í þessu. Öllum var sagt að viðkomandi væri ein/n í þessu. Fólk efaðist um sjálft sig enda gaslýst af þrautþjálfuðu ofbeldisfólki sem átti að keyra tölvukerfið á þennan hátt.

Og nú berast fregnir af því að Tryggingastofnun þurfi að rukka 45.000 manns vegna ofgreidds einhvers. Af hverju sættir fólk sig við þetta? Ég held reyndar að fólk muni ekki gera það vegna þess að fyrsta frétt er að stór hópur hafi lent í þessu.

Ég er ekki komin svo langt að þurfa að eiga við Tryggingastofnun en Skatturinn er mín brekka. Í fyrra fékk ég endurgreidann ofgreiddan tekjuskatt enda er ég lítill verktaki og reikna sjálf út mína staðgreiðslu og sendi skilagreinar. Svo hef ég endurskoðanda sem telur fram og kann betur á þetta. En viti menn, í febrúar fékk ég rukkun frá Skattinum upp á næstum sömu upphæð. Og ég óviss í minni sök borgaði enda er útgáfudagur, gjalddagi og eindagi sami dagurinn og ef ég borga ekki strax leggjast strax 10% ofan á. Ég virðist ekki hafa neitt val, fæ ekki einu sinni sundurliðun. Ég er mjög ósátt við Skattinn en ætla ekki í viðskiptafræði til að skilja þetta. Þegar ég hef sent fyrirspurnir með tölvupósti fæ ég skriflegt svar á svahíli sent frá útstöðvum Vestmannaeyja. 

Tölvukerfin, já, og gervigreindin, eiga að hjálpa okkur en stundum leggja þau stein í götu okkar.

Sagt er að maður eigi ekki að samsama lögmenn skjólstæðingum sínum og að allir eigi rétt á bestu vörn. Þetta finnst mér hartnær óskiljanlegt vegna þess að ef lögmaður hefur ekki sannfæringu fyrir málstað skjólstæðings síns myndi ég halda að hann beitti sér minna og svo spyr ég: Hvað um alla þá sem hafa ekki efni á að ráða sér lögfræðinga á eigin kostnað?

En ég byrjaði á útúrdúr vegna þess að ég las vörn Fannars Sveinssonar í gær. Og ég spyr: Hvaða.leikstjóri.í.veröldinni.fylgist.ekki.með.samfélaginu.sínu? Ég veit ekki hvort hann vill frekar að ég haldi að hann sé heimskur eða siðlaus. Og þau rök að maður þurfi að taka þeim verkefnum sem bjóðast til að eiga fyrir mat handa börnunum sínum halda heldur ekki vatni. En sá málflutningur rökstyður hins vegar að vel hafi verið greitt fyrir þetta siðlausa verkefni af því að a) enginn heilvita maður tekur svona að sér nema fá böns of monní, b) útgerðin veit ekki aura sinna tal.

Alveg sama hvernig á málið er litið heldur stórútgerðin áfram að grafa gröfina sína.

Þegar menn hafa miklu að tapa leggja þeir mikið undir til að halda fengnum hlut. Þannig líður mér gagnvart hinum yfirþyrmandi auglýsingum SFS sem ég heyri engan hrósa. Ég bý ekki í sama bergmálshelli og framkvæmdastjóri SFS.

Ég undra mig á þessu fólki sem hefur fengist til að leika í þessum ósmekklegu auglýsingum.

Ég undra mig á þeim peningum sem útgerðin hefur augljóslega aflögu til að reka áróðursherferð sem gerir lítið úr henni sjálfri og misbýður vitsmunum allra í mínum bergmálshelli. Stórútgerðirnar hafa fjárfest í óskyldum rekstri. Þær mega vel greiða út arð vegna þess að hann rennur til ýmissa, trúi ég, en að skæla, væla og grenja á öxlunum á venjulegu launafólki er svo ósmekklegt að þeim verður bara að mæta af fullri hörku, en málefnalega eins og verið er að gera.

Ég er annnarrar kynslóðar Reykvíkingur og bjó bara einu sinni einn vetrarpart á Dalvík. Ég vann í fiski á Kirkjusandi sem unglingur. Þessi atvinnuvegur, ris hans og hnignun, snertir ekki mitt daglega líf, en ég TRÚI þeim sjávarþorpurum sem segjast muna þegar byggðir voru blómlegar ÁÐUR EN stórútgerðirnar seldu og keyptu kvóta og fóru með milli byggðarlaga og voru þá EKKI RASSGAT að tala um þorpin sem legðust í eyði ef gjöld yrðu hækkuð.

Stórútgerðin verður að fara að hugsa um sanngirni, réttlæti, samfélagið og - sjálfrar sín vegna - álitið sem hún kallar yfir sig með þessum vaðandi dónaskap gagnvart vitsmunum og réttlætiskennd fólks.

Pálmi Gestsson sendir auglýsingapésunum snyrtilega pillu.

Það er svo margt sem er svo sjálfsagt að manni finnst óþarft að hafa orð á því. Hvernig finnst verkalýðsleiðtoga eðlilegt að hætta í starfi og fara út með tugi milljóna? Af hverju hótar útgerðin að hætta landvinnslu á Íslandi ef henni verður gert að greiða skatta og gjöld eins og aðrar atvinnugreinar gera? Umræðan um það mál hefur verið hávær í áratugi og ég hef hugsað þetta síðan ég var í Leiðsöguskólanum 2000-2001, hafði ekki áttað mig fyrr. Ég borga skatta og tek glöð þátt í samneyslunni. Gerir þú það ekki líka? Af hverju þá ekki fyrirtækin sem fengu ómælt fé að gjöf við frjálsa framsalið upp úr 1990? Einhverjir gamlir kvótahafar seldu sig út úr greininni, seldu gjafagerning, en fyrirtækin sem greiða sér milljarða í arð eftir að öll gjöld hafa verið greidd, búið að fjárfesta í skipum og veiðarfærum, húsum og flæðilínum, ættu að sjá sóma sinn í að borga til samfélagsins. Gerir Kári Stefánsson það ekki með glöðu geði?

Nei, þetta er allt svo sjálfsagt að það er ekki hægt að koma því í orð. Kenning mín er að erfiðast sé að rökstyðja það sem blasir við. Þegar niðurstaðan er ekki eins ljós fer maður meira ofan í saumana á öllum hlutum.

Í Bítinu spjölluðu tveir þingmenn um hið lífseiga vandamál.

Ásthildur Lóa gerði vel í að segja af sér ráðherraembætti, annars hefði enginn friður orðið um góð störf nokkurs í ríkisstjórninni, en ég vil segja þetta:

Árið 1990 urðu börn fyrr fullorðin, að lögum. Því miður finn ég ekki barnalög sem kveða á um aldurinn og ég man hann ekki, en það er klárt að börn hættu fyrr að vera skilgreind börn fyrir þessum áratugum.

Þess eru fjölmörg dæmi að 15-16 ára stelpur voru með 20-25 ára strákum og eignuðust með þeim börn. Það er sjaldgæfara að stelpan sé eldri. 

Þegar ég var einu sinni fararstjóri í sumarbúðum barna, árið var víst 1992, var þar 15 ára fullorðinslegur strákur sem dró einn fararstjórann, finnska konu, á tálar. Við vorum vissulega mjög bit á henni. 

En þessi fyrirsögn Heimildarinnar er fyrir neðan allar hellur:

Barnamálaráðherra eignaðist barn með barnungum pilti

Enginn lesandi sem ekki hefur séð eitthvað á undan lætur sér detta annað í hug en að núverandi barnamálaráðherra hafi NÚNA eignast þetta barn. Barnamálaráðherra eignaðist auðvitað ekki barn sem barnamálaráðherra.

Vísir er skömminni skárri:

Barna­málaráðherra eignaðist barn með tánings­pilti þegar hún var 22 ára

Þessi fréttaflutningur gerir samt í því að kasta skömm á viðfangsefnið frekar en að upplýsa lesendur um sannleikann. Og ég get alveg játað það að ég ætla ekki að sitja í neinum fílabeinsturni og benda fingri á ráðherrann fyrrverandi. 

Ég horfði á fyrsta matarsöguþáttinn á RÚV fyrir mánuði og mér fannst hann svo ótrúlega lélegur og óspennandi að ég hafði orð á því í spjalli við nokkrar vinkonur. Þær höfðu ekki horft nema ein sem var sammála mér þannig að ég vissi ekkert um almenna skoðun og veit svo sem ekki enn, en nú tjáir sig einn viðmælandi úr þáttunum. 

Helsti matargúrú samtímans býsnast yfir notkun myndefnis í þáttunum. Ég tók mjög eindregna ákvörðun um að horfa ekki á fleiri af þessum tilgerðarlegu og uppskrúfuðu þáttum þannig að ég vissi ekki hvort þetta hefði haldið áfram en mig grunar það eftir lestur þessarar skoðunar Nönnu.

Nú væri freistandi að nota ferðina og tala um lélega dagskrá RÚV en ég læt duga að segja:

- Fækkaðu endurtekningunum, Stefán.

- Hættu að láta kynninn (af spólum) kynna efni ofan í efnið, Stefán.

- En takk fyrir handboltann í janúar, Stefán.

Ég er ekki áskrifandi að Stöð 2 en ef ég þyrfti að velja á milli fréttatíma Stöðvar 2, sem er í opinni dagskrá, og RÚV myndi ég velja Stöð 2. Það eru margir fínir fréttamenn á RÚV en stundum vantar bara aðeins of mikið upp á (frásagnar)gleðina.